POCHODZENIE

"Nie martw się o mnie. Nigdy mnie tu nie było".

Większość akt operatora Hwa jest niejasna. Nie wiemy, kim byli jego rodzice. Wiadomo jedynie to, że podczas ucieczki do Korei Południowej przeżył śmierć swojego ojca i starszego brata. W szkolnych aktach jego nazwisko pojawia się dopiero pod koniec okresu dojrzewania, kiedy to został zaadoptowany przez rodzinę Hwa. Pierwsze raporty wskazywały na oznaki wczesnej traumy - był zamknięty w sobie, bardzo wolno czytał - ale później jego oceny znacząco się poprawiają, co wskazuje na dużo większe skupienie.

Hwa ciągnęło do elektroniki i inżynierii elektrycznej. Chciał wykorzystać swoje talenty i okazać dumę ze swojego kraju, dlatego też wstąpił do koreańskiej marynarki wojennej. Później przycumował w oddziale ROKN UDT/SEALs, gdzie dobrze sobie radził z systemami radarowymi i technologiami stealth. Ze względu na swoje niekonwencjonalne podejście do misji bojowych został osobiście wskazany do awansu do elitarnego 707. Batalionu Specjalnego, gdzie szybko udowodnił, jak szybko i zabójczo potrafi działać. Hwa przed zwerbowaniem do Rainbow służył razem ze specjalistką Grace "Dokkaebi" Nam.

RAPORT PSYCHOLOGA

Specjalista Chul Kyung "Vigil" Hwa ma za sobą burzliwe dzieciństwo. Większość z jego wspomnień przepadła, dlatego tak ceni to, co zdołał zapamiętać. Zapewniłem go, że nie jest moim zadaniem rozebranie jego przeszłości na kawałki ani przywoływanie wydarzeń, które go wyprowadzą z równowagi, niemniej zawsze jestem na miejscu, gdyby mnie potrzebował on albo którykolwiek z naszych operatorów. Wyjaśniłem, że moją rolą jest zbudowanie działającego zespołu – każdy pasuje do niego na swój wyjątkowy sposób, a moim zadaniem jest poskładanie drużyny w jak najlepszą całość. […]

Potrzeba zachowania anonimowości stanowi motor napędowy wszystkiego, co robi Hwa. Źle się czuje, mając świadomość, że nagrywam nasze spotkania. Nerwowo zareagował, gdy na moim telefonie pojawiło się powiadomienie, przypominające o terminie naszego spotkania. W sytuacjach towarzyskich wykazuje równie duże zaniepokojenie. Trudno powiedzieć, czy ma silną świadomość własnej tożsamości, czy może kompletnie mu jej brakuje. Jasne jest jednak, że Hwa nikogo do siebie nie dopuszcza, co oznacza, że często samotnie siedzi w klatce swoich własnych myśli. […]

Chciałem, żeby zbudował jasny obraz siebie samego dokładnie w tamtej chwili, gdy siedział w moim biurze. Żeby nie postrzegał siebie jedynie jako elitarnego operatora ani jako małego dziecka, które straciło całą rodzinę. Podejrzewam, że nie wiedział, do czego zmierzam, gdy spytałem go, czy lubił kreskówki wyświetlane w sobotnie poranki.

Od niechcenia przeszliśmy przez wachlarz rzeczy, które Hwa lubi i których nie lubi, stosując najróżniejsze metody – od cichej kontemplacji po wolną asocjację. Nie czuł się z tym dobrze, ale nie chciał robić mi przykrości. Gdy nieco się zrelaksował, kilka jego własnych odpowiedzi wyraźnie go zaskoczyło. Pomiędzy rozmową o płatkach śniadaniowych i zdaniem sobie sprawy z tego, że nie umie jeździć na rowerze pojawiło się jedno wspomnienie. Opisał, jak zapach gorącej zupy przywołał w jego głowie żywy, wyraźny obraz – kobietę, zapewne jego matkę, uśmiechającą się do niego i podającą mu miskę. Jego twarz się rozluźniła i Hwa przez moment był w domu. […]

Zachęciłem Hwa do wykonywania takich ćwiczeń asocjacyjnych w wolnych chwilach. Wiem, że niektórzy członkowie Rainbow próbowali z nim rozmawiać i wprawdzie widać, że ich szanuje, to wciąż w jego umyśle stoją bariery, na zburzenie których może nie być gotowy.

-- Dr Harishva "Harry" Pandey, dyrektor Rainbow