POCHODZENIE

„Podejdź bliżej. Wyzywam cię”.

Morowa Evans stała na czele oddziałów uformowanych przez jej społeczność do walki z grupami rasistowskimi i dowodziła nimi podczas nierzadko gwałtownych konfliktów. Nie spoczywała ani na chwilę aż do dnia, kiedy Tray Pearson, jej przyjaciel i mentor, zginął, starając się powstrzymać rabusiów przed wznieceniem zamieszek. Dwa miesiące później Evans zgłosiła się do Metropolitan Police Service (MPS), bo chciała zmienić świat, działając tym razem wewnątrz systemu. MPS zaoferowało jej przedawnienie wszystkich win pod warunkiem, że Morowa nie dopuści do wybuchów przemocy podczas protestów. W ten właśnie sposób rozpoczęła się kariera Evans, która z przywódczyni nieformalnych oddziałów stała się funkcjonariuszką MPS.

Podczas zamieszek w Londynie w 2011 roku Evans w randze PC (konstabla) dowodziła oddziałem Territorial Support Group, starając się powstrzymać eskalację zamieszek, a następnie uzyskała specjalne pozwolenie na udział w zebraniach Złotego Dowództwa (Gold Command), gdzie współpracowała przy tworzeniu nowych metod panowania nad tłumem, korzystając ze swojego wieloletniego doświadczenia. PC Evans w czasie swojej służby dokonała 274 aresztowań i awansowała na stanowisko Detective Constable. Otrzymała również Queen’s Police Medal za wyjątkową odwagę i zdobyła miejsce w szeregach Tęczy ze względu na swoje doświadczenie, przebieg służby i nieustępliwość.

RAPORT PSYCHOLOGA

Gdy rekomendowałem specjalistkę Morowę „Clash” Evans, napotkałem istotny opór. Komisja kwalifikacyjna zbyt silnie skupiała się na jej pełnej przemocy przeszłości, a ja widziałem w niej zaprawioną w ulicznych bojach weterankę, która wie, jak toczyć brudną walkę, i która jest jednym z najlepszych ekspertów w dziedzinie kontroli tłumu. […] Pomimo braku zaufania ze strony swoich kolegów w policji, specjalistka Evans udowodniła swą wartość podczas londyńskich zamieszek w 2011 roku, kiedy stanęła naprzeciwko tych samych ludzi, których niedawno jeszcze prowadziła do walki. Z nagrań z kamer przemysłowych i zeznań naocznych świadków wynika, że tłum nie okazywał jej najmniejszej litości, a mimo tego poradziła sobie śpiewająco. Początkowo zastanawiałem się, dlaczego zmiana stron nie odbiła się na jej zdrowiu psychicznym i tak dobrze to zniosła, ale już wiem: to dlatego, że wciąż chroniła Londyńczyków zarówno przed rasistami, jak i ich przeciwnikami, którzy bezwiednie krzywdzili miejscowych. Nie chciała uciszyć burzy. Chciała zmienić jej bieg.

Niezależnie od tych wydarzeń, przejście z roli osoby wzniecającej zamieszki do godnej zaufania funkcjonariuszki Scotland Yardu nie było łatwe. Powiedziałbym, że to klasyczny przykład walki ze straconej pozycji, i wiem z całą pewnością, że wykorzystywano przeciwko niej każde jej potknięcie. Początkowo we znaki dawał się jej temperament i niektórzy funkcjonariusze robili wszystko, żeby tylko ją sprowokować. Koniec końców jednak, gdy Evans ukończyła Hendon, a wiele osób straciło postawione przeciwko niej pieniądze, wreszcie zasłużyła sobie na szacunek swojego oddziału. Nikt lepiej od niej nie rozumiał zachowań tłumu i nikt nie był równie skutecznym pionierem w opracowywaniu taktyk działań podczas zamieszek.

Kto wie, jakie życie prowadziłaby Evans, gdyby nie jej mentor. Łączyły ich te same cele i wprawdzie pacyfistyczna droga, którą obrał Pearson, nie nadawała się dla Evans, ale jego śmierć tylko podsyciła jej wściekłość. […]

Dla Tęczy Evans wciąż stanowi zagadkę, ale cieszę się, że już zaprzyjaźniła się ze specjalistą Gillesem „Montagne” Touré – wydaje mi się, że docenia konkurencję, a na dodatek oboje pracowali przy ochronie szczytów G8 i G20. […] Evans jest uparta i budzi strach, a na dodatek dzięki jej taktykom operatorzy nie będą mieli ani chwili wytchnienia. Nie wątpię, że w Tęczy zyska równie duży szacunek, jaki z takim trudem wypracowała sobie w MPS.

-- Dr. Harishva Pandey