POCHODZENIE

„Najlepsze pomysły przychodzą mi do głowy wtedy, kiedy zapominam o zasadach i wytycznych”.

Anja Janković, córka właścicieli europejskiej sieci sklepów z zabawkami, bez przerwy podróżowała razem z rodzicami. Po raz pierwszy zaznała stabilizacji, gdy w wieku sześciu lat zamieszkała u swojej ciotki. Tam właśnie zaczęła chodzić do szkoły i poznawać tajniki wyrobu zabawek, jednocześnie niemalże obsesyjnie interesując się filmami science-fiction z lat sześćdziesiątych.

Dziewczyna konsekwentnie pielęgnowała swoją pasję budowania i poznawania nowych technologii - najpierw uczyła się elektromechaniki w szkole branżowej, a potem studiowała inżynierę wojskową na uniwersytecie w Zagrzebiu, gdzie najlepiej dawała sobie radę w dziedzinach związanych z robotyką. Ze względu na swoje nieortodoksyjne podejście i wrogość innych ludzi wobec jej doświadczeń, Anja stała się samotniczką, skupioną w stu procentach na swojej pracy. Jej wyjątkowa perspektywa i czysta, naturalna kreatywność - te same cechy, które zniechęcały jej kolegów i koleżanki - zwróciły uwagę Kalego, który szukał w kraju nowych rekrutów. Wkrótce na stole leżała gotowa oferta, a Janković dołączyła do Nighthaven.

Sukces firmy można w znaczącym stopniu wiązać z wynalazkami i pracą polową Osy. Jej wydajność i wszechstronność przygotowywanych przez nią rozwiązań dawały solidną przewagę ludziom z Nighthaven w każdej operacji. Dzięki swojemu zaangażowaniu i oddaniu sprawie Anji udało się awansować na stanowisko dyrektora działu badań i rozwoju Nighthaven.

RAPORT PSYCHOLOGA

Specjalistka Anja „Osa” Janković nie omieszkała oświadczyć, że rozmowa ze mną na tematy osobiste to jedynie zawodowa uprzejmość; operatorka zawsze ma masę roboty, a czas spędzony ze mną można przede wszystkim uznać za zmarnowany. […]

We wszystkim, czym Osa się zajmuje, rządzi nią drobiazgowa precyzja, to efekt wychowywania przez ciotkę. Jednocześnie jednak do pracy pcha ją poczucie budowania cudownych rzeczy. Sama Janković wiąże to ze swoim ulubionym filmem z dzieciństwa, dziełem pod tytułem Imperatorka Plutomatonów (1967). Z tego co rozumiem w filmie pełno było futurystycznej technologii i kolorowych obrazów, a na dodatek obraz znacznie wyprzedzał swoje czasy, pokazując silną kobietę w głównej roli. Łatwo odtworzyć drogę pomiędzy tą małą dziewczynką, oniemiałą z zachwytu na widok robotów i statków kosmicznych, i geniuszem, którym Anja jest dzisiaj.

Konstrukcje, które tworzy operatorka, są definiowane czymś więcej niż tylko swoją funkcją, przynajmniej z jej punktu widzenia. Specjalistka przeprowadziła mnie przez proces budowy systemów Mag-NT Wamaia - od pomysłu do działającego prototypu. Anja, zanim w ogóle zacznie myśleć o materiałach i wyliczeniach fizycznych dotyczących działania urządzenia, szkicuje projekt o konkretnej estetyce i palecie kolorystycznej. Proteza Aruni, strój Masterframe Kali, wyłamywacze Ace’a... to coś więcej niż tylko wyposażenie, to wszystko dzieła sztuki. […]

Osa wiąże swój sukces po równo ze swoim naturalnym talentem i ze wsparciem ze strony ludzi, których kocha. Zarówno w trakcie swojej kariery, jak i podczas swej tranzycji Anja zawsze mogła liczyć na wsparcie ze strony jej starszego brata, ciotki oraz Kali. Operatorka pisze listy do swoich bliskich z każdego zakątka świata, do którego trafia służbowo, a stosunki z Kali, swoją „szefową”, opisuje jako niezniszczalną, siostrzaną więź zbudowaną na wzajemnym zaufaniu.

W Nighthaven znalazła poczucie celu i spełnienia, jak również grono przyjaciół, wśród których może być sobą. Mimo jej pogardy dla mojej pracy wyraziłem nadzieję, że kiedyś będzie potrafiła zaufać mi tak, jak ufa im. Spytałem również, czy moge pożyczyć kopię Imperatorki Plutomatonów, brzmi jak niezły film. I kto wie? Może dowiem się tego i owego.

-- Dr Harishva “Harry” Pandey, dyrektor Rainbow