POCHODZENIE

"W przeżyciu chodzi często o wyczucie czasu. Natura nie daje drugiej szansy".

Brunsmeier wychowywał się wraz ze swoim bratem bliźniakiem w robotniczej dzielnicy nieopodal muru berlińskiego. Ich ojciec był policjantem i nalegał, aby obaj synowie wstąpili do tej służby. Podczas pracy w Bundespolizei (BPOL) Brunsmeier wykazywał się niezwykłą skutecznością w sytuacjach kryzysowych. Przeniósł się potem do grupy powietrznej i służył w niej na tyle długo, aby zdobyć licencję pilota śmigłowca, ale jego wszechstronność i doświadczenie w prowadzeniu działań zwiadowczych w pobliżu granicy państwowej sprawiły, że przeniesiono go do tajnych operacji. Umieszczono go w charakterze uśpionego agenta w organizacji terrorystycznej Frakcja Czerwonej Armii (Red Army Faction - RAF), gdzie odegrał kluczową rolę przy aresztowaniu ważnych członków organizacji oraz zbieraniu cennych materiałów wywiadowczych. Podczas działania pod przykrywką Brunsmeier szlifował taktyki walki partyzanckiej i nauczył się konstruować improwizowane urządzenia wybuchowe. Sam opracował prototypy swojej naelektryzowanej barykady oraz rozkładanej tarczy. Mówi płynnie po niemiecku, angielsku, polsku i turecku.

RAPORT PSYCHOLOGA

Po operatorze, który przez lata działał pod przykrywką wśród najgroźniejszych członków gangów motocyklowych i przestępców, spodziewałbym się mądrości życiowej i zdolności adaptacji do środowiska. Po ponownej lekturze akt specjalisty Dominika “Bandita” Brunsmeiera nie mogę wyjść z podziwu, jak pomysłowy jest to człowiek. To oczywiste, że aby przeżyć, musiał wykazywać się kreatywnością i strategicznym myśleniem. Dlatego też bardzo zaskoczyło mnie jego poczucie humoru, to zapewne dzięki niemu zdołał przetrwać tak długie działanie pod przykrywką. Z drugiej strony Brunsmeier potrafi wykazywać się zimną obojętnością. Nic równie dobrze nie przypomina mi o tym, że jestem słabym cywilem, niż spojrzenie głęboko w jego oczy. […]

Brunsmeier ciepło wypowiada się na temat swojego brata. Lubi fakt, że jest wujkiem jego dzieci – i to, że tylko przy nich może się tak wygłupiać, jak tylko dusza zapragnie. Opowiadał mi o dzieciństwie w cieniu muru berlińskiego. Jak czasami całą rodziną słyszeli głośny wybuch, gdy coś wyzwalało minę przeciwpiechotną. I jak nie mogli się powstrzymać ze swoim bratem-bliźniakiem przed robieniem głupich kawałów wartownikom pilnującym granicy. […]

Nie chciałem bezpośrednio pytać go o jego działania w charakterze uśpionego agenta. Dopiero na naszym ostatnim spotkaniu sam z siebie zaczął mi o tym opowiadać. Brunsmeier opisywał, jak wielkim wyzwaniem jest pamiętanie o tym, kim się naprawdę jest, w chwili gdy odgrywa się kogoś innego. Pytanie „Kim jesteś?” nie pozwalało mu zasnąć. A dobrze wiedział, że jeśli nie udzieli na nie odpowiedzi, równie dobrze może pożegnać się z życiem. Dlatego też odpychał je od siebie. Porozmawialiśmy też szczegółowo o tym, do czego musiał się posunąć, aby zachować swoją przykrywkę – co oczywiście stanowi źródło fantastycznych plotek, jakie o nim krążą. Powiedział mi z uśmiechem, że plotki są prawdziwe tylko w połowie. Nie chcę podważać tutaj jego pewności siebie. Muszę tylko ocenić, czy wydarzenia z przeszłości wywierają jeszcze jakiś wpływ na niego i na drużynę Rainbow. […] Na razie mogę jedynie powiedzieć, że drużyna dobrze ze sobą pracuje. […]

Kluczowe jest, aby Brunsmeier nie zamknął się w sobie. Scenariusze szkoleniowe u boku takich operatorów jak specjaliści Miles “Castle” Campbell, Emmanuelle “Twitch” Pichon lub Elias “Blitz” Kötz mogą pomóc. Ci operatorzy mają pozytywny wpływ na kolegów, co powinno uspokoić demony, które drzemią w duszy Brunsmeiera.

-- Dr Harishva “Harry” Pandey, dyrektor Rainbow