POCHODZENIE

“Zrozumienie to jedyne narzędzie, które niszczy ignorancję”.

Ndlovu, urodzona w małym miasteczku Louwsburg, leżącym nieopodal granicy rezerwatu Ithala, przez wiele lat odkrywała bliższą i dalszą okolicę razem ze swoją przyjaciółką, Elną Gardiner. Gdy dziewczynki dorastały, podobnie rósł ich szacunek i poczucie odpowiedzialności wobec zwierząt mieszkających w rezerwacie. Zagrożenie ze strony kłusowników stanowiło paliwo dla ich determinacji, ale mimo że umysły kobiet często nawiedzały koszmarne wspomnienia tego, co niejeden raz widziały na terenie rezerwatu, obie wolały skupić się na tym, co można jeszcze uratować, a nie na ofiarach z przeszłości.

Ndlovu wstąpiła w szeregi South African National Defence Force w celu poszerzenia swoich umiejętności i pozyskania funduszy na szkolenie polowe. Jej upór i oddanie sprawie zwróciło uwagę ludzi z 1. Batalionu Spadochronowego, ale karierę przerwała zasadzka na terenie Republiki Środkowej Afryki, podczas której Ndlovu została ciężko ranna.

Gdy Gardiner, która w tym czasie stała się uznanym weterynarzem, poprosiła o pomoc w obronie parku Hluhluwe-Imfolozi, Ndlovu porzuciła wojsko i zaczęła szkolić miejscowe kobiety w technikach tropienia, przechwytywania i prowadzenia obserwacji. Obie kobiety stanowią serce jednostki walczącej z kłusownikami - Inkaba Task Force Anti-Poaching Unit.

RAPORT PSYCHOLOGA

Specjalistka Thandiwe “Melusi” Ndlovu zaskakuje mnie zestawem wyjątkowych atutów, które idealnie pasują do kogoś, kto trudni się ochroną przyrody w Południowej Afryce - jest wydajna, precyzyjna i zdaje sobie sprawę z faktu, że jednym z największych wyzwań stojących przed ludzkością jest chciwość. Gdy zapytałem, czy jej zdaniem kiedyś uda się nam jej pozbyć, uśmiechnęła się tylko i powiedziała “Dobrze jest pomarzyć, doktorze”. […]

Jej znajomość z Elną zaczęła się tego samego dnia, gdy dziewczynki odkryły, że ich imiona znaczą to samo: “ukochana”. Ich przyjaźń miała swoje wzloty i upadki, ale miłość do zwierząt z rezerwatu przyrody i skłonność do eksplorowania miejsc, do których absolutnie nikt nie powinien nigdy trafić, przezwyciężyły niejedno wyzwanie. […] Stoickie podejście Ndlovu, która porównuje żołnierzy rannych na polu walki do krzyków zatrutych słoni stoi w silnym kontraście wobec współczucia, jakim wykazuje się Elna. To ciekawe, że jedna z nich skupiła się na prewencji, a druga na naprawie skutków. Koniec końców ich rozbieżne ścieżki tworzą wzajemnie uzupełniające się partnerstwo.[…]

Ndlovu odmawia rozmowy na temat zasadzki, w której został zdziesiątkowany jej oddział. Na podstawie raportów rysuje się wyraźny obraz wstrząsającej gehenny, z której cudem udało jej się ujść z życiem. Próbowałem podejść do tematu, rozmawiając o aspekcie ukrywania poczucia winy u ludzi po potwornych przejściach, ale nie udało mi się jej nakłonić do zwierzeń. Mocniej wydaje się przeżywać tragedie, które widziała na terenie rezerwatu - porównuje wnyki do min przeciwpiechotnych i mentalnie traktuje rezerwat jak pole walki. […] Jej profil psychologiczny sugeruje, że wszystkie negatywne uczucia udało jej się przekuć w czyny w formie szkoleń dla kobiet z jej oddziału do walki z kłusownikami oraz zbudowania sieci dronów zwiadowczych, dzięki którym nadzoruje wszystkie operacje jednostki.

Gdy zaczyna rozmawiać o pracy, ma skłonność do przesady. Ndlovu głęboko wierzy, że społeczeństwo potrzebuje edukacji i współodpowiedzialności - zwykła walka z kłusownikami to za mało. Operatorka czerpie ogromną dumę z osiągnięć kobiet będących pod jej rozkazami i ich oddania dobrostanowi chronionych zwierząt. Ndlovu również myśli o poprawie miejscowej sytuacji gospodarczej, ale stanowi to dla niej mniejszą wartość niż zapewnienie czegoś, co sama nazywa “samodzielnymi transakcjami terminowymi” - wierzy, że to właśnie ten instrument w największej mierze osłabi przynętę łatwego zarobku.

-- Dr Harishva “Harry” Pandey, dyrektor Rainbow