Jednym z celów naszych materiałów społecznościowych jest związanie graczy z For Honor za pomocą licznych elementów historycznych, z których gra czerpie inspirację. W artykułach serii „Historia oręża” poznamy legendarną broń, która zapisała się na kartach historii bądź zyskała status mityczny, inspirując w ten sposób twórców gry podczas tworzenia uzbrojenia Rycerzy, Wikingów oraz Samurajów w For Honor.
W szóstej edycji serii powrócimy do wikingów i ich miecza zwanego Gramem (czyli „gniewem”), tajemniczego ostrza rodem z nordyckich mitów. Wszystko, co wiemy o Gramie, pochodzi z baśni i opowieści, nie posiadając oparcia w jakimkolwiek historycznym kontekście. Najlepiej jest zapoznać się z tym mieczem, rozpoczynając od tła przedstawionego w sadze o Völsungach. Jest to pisana prozą islandzka powieść z XIII stulecia opowiadająca historię klanu Völsungów i ich zmagań o władzę z konkurencyjnymi grupami. Pośród licznych historii sagi znajdziemy m.in. tę o Sigurdzie, pogromcy legendarnego smoka Fafnira – to właśnie w niej zrodziła się legenda Grama, miecza tego wojownika.
Sigurd oceniający Grama autorstwa Johannesa Gehrtsa (domena publiczna)
Sigurd był germańskim herosem opiewanym w wielu nordyckich opowieściach i baśniach, synem Sigmunda, który poniósł śmierć z ręki nikogo innego, jak samego boga Odyna udającego służącego królowi Lyngi wojownika. Odyn jest powszechnie znanym bóstwem leczenia, śmierci, królewskiej władzy, szubienic, bitwy i poezji. Często przedstawia się go z długą brodą, jednym ocalałym okiem i w kapeluszu czarnoksiężnika. Opiewa się też potęgę jego osobistego oręża: włóczni Odyna, która może być tematem jednego z przyszłych artykułów.
Odyn Wędrowiec autorstwa Georga von Rosena (domena publiczna)
Według legend Sigmund świętował właśnie wesele swojej siostry Signy, kiedy pojawił się na nim dziwny, wyposażony w miecz człowiek. Wbił on oręż w drzewo Barnstokkr rosnące na środku sali biesiadnej i rzekł: „kto wyrwie miecz z pnia, otrzyma go ode mnie jako podarunek i osobiście pojmie, że nigdy jeszcze lepszego ostrza niż to nie dzierżył”. Wówczas jasnym stało się, że tajemniczym nieznajomym był nikt inny jak sam Odyn stawiający wojownikom zadanie mające wyłonić najpotężniejszego i najczystszego duchem spośród nich. Każdy usiłował wyciągnąć miecz z drzewa, lecz tylko Sigmund był w stanie tego dokonać, a w dodatku z wielką łatwością. Król Siggeir oferował mu góry złota w zamian za broń, lecz ten nieodmiennie odmawiał, rozwścieczając Siggeira i skłaniając go do snucia niecnych planów przeciwko sobie.
Sigurd zabijający smoka Fafnira, „Old Norse Stories” (domena publiczna)
Sigmund stoczył z Gramem w dłoni wiele bojów, dopóki nie strzaskał go w ostatecznym starciu z Odynem. Jego żona zachowała dwie rozłamane części ostrza przez długie lata, a później przekazała je synowi Sigurdowi, wówczas czeladnikowi krasnoludzkiego kowala Regina. Tutaj następuje niespodziewane zderzenie mitologii nordyckiej z japońską, gdyż Sigurd miał sprawdzić miecz według wskazówek wspomnianych w artykule o Honjo Masamune, czyli rzucając na klingę kawałek wełny i czekając, aż zostanie przecięta. Sigurd stoczył później z orężem wiele udanych bitew, zdobywając jednocześnie ogromną potęgę i szczęście.
Po wiekopomnej bitwie ze smokiem Fafnirem miecz zniknął jednak z kart literatury. Wszelkie dotyczące go opowieści, daty i imiona zmieniały się w zależności od źródeł, ale Gram i tak znalazł swoje miejsce wśród najsłynniejszych baśni mitologii Nordów. Do dziś w Szwecji spoczywa zresztą stary runiczny głaz sprzed ponad tysiąca lat, na którym przedstawiono historię Sigurda zabijającego Gramem smoczego oponenta.
Stary szwedzki kamień runiczny – Sigurd zabijający smoka Gramem (źródło nieznane)
