Miałam dwa lata, gdy Papá zabrał mnie po raz pierwszy do muzeum. Chciałam odwiedzać swoje ‘yaya’ tak często, że chodziliśmy tam co piątek, niezależnie od pogody. Chyba dzięki temu udało mu się wyciągnąć mnie z garażu! Ale w miarę mojego dorastania te wizyty stawały się coraz mniej istotne.
“Mówią, że czas leczy rany. Ale co robi z tymi, które nawet jeszcze nie zaczęły się goić?”
Patrząc na jej życie z obecnej perspektywy zdaję sobie sprawę, jak mało o niej wiem. Moje pierwsze związane z nią wspomnienie to jej uśmiech, ale jej marzenia, jej pragnienia – jej koszmary – tego wszystkiego mi brakuje. Najbardziej kocham światło, którym zapalają się oczy mojego ojca, gdy tylko zaczyna ją wspominać. Ona wciąż żyje w jego sercu. Zawsze, gdy go odwiedzam, godzinami słucham opowieści o niej, starając się nabrać odrobinę tego światła dla siebie samej.
Liczba poległych podczas wojny nigdy nie oddaje jej pełnego koszmaru. Nic nie mówi o ludziach, którzy padają jej ofiarą już po podpisaniu traktatów pokojowych. Złe nawyki, stare rany, wspomnienia – to wszystko zabija dużo wolniej. Możemy nigdy nie zrozumieć wojny, ale możemy o niej pamiętać. I wtedy, może, jeśli tylko Bóg nam na to pozwoli, nigdy już więcej nie dopuścimy do takiej tragedii.
-- Specjalistka Elena “Mira” María Álvarez
“Przeszłość stanowi soczewkę, przez którą postrzegamy przyszłość. Inspiracje i możliwości są skutkiem introspekcji i obserwacji.”
